Duitsland gaat altijd op bijzonder ernstige wijze om met zijn oorlogsverleden. ‘Toen we de halve finale bereikten, wist ik dat we zouden spelen in Warschau’, vertelt bondscoach Löw. ‘Ik voelde onmiddellijk aan dat daar winnen uitgesloten was, met zoveel pijnlijke herinneringen aan de oorlog, de opstand in het Joodse ghetto en de Holocaust.’
In 1939 viel Polen als eerste land onder de militaire agressie van de nazi’s. Drie miljoen Poolse Joden vonden de dood, het merendeel in beruchte vernietigingskampen zoals Auschwitz.
Vaste waarde en sterspeler Bastian Schweinsteiger treedt zijn coach bij: ‘De hele ploeg deelde Joachims gevoel. Als je ziet naar wat ons land onder het nazisme heeft aangericht in Europa, kun je niet anders dan in stilte het hoofd buigen. Hoe lang het ook geleden is, het blijft een donkere episode in de geschiedenis van het Duitse rijk.’
Journalisten trokken onmiddellijk de vergelijking met de befaamde knieval van West-Duits bondskanselier Willy Brandt in Warschau in 1970. Löw wil niet weten van die vergelijking: ‘Dat was een groot gebaar van een groot man. Wij zijn maar voetballers.Dat wil uiteraard niet zeggen dat we onze historische verantwoordelijkheid niet moeten opnemen.’
De sobere nederlaag tegen Italië werd alleen ontsierd door de penaltygoal van Mesut Özil. ‘Ik maakte een foutje’, geeft de vinnige middenvelder toe, ‘Mijn familie is Turks en bij ons kwam de Holocaust nooit ter sprake. Turkije deelt dus ook dat schuldgevoel niet over een genocide. Maar zowel Joachim als de rest van de ploeg hebben me gewezen op mijn politieke plichten.’
Joachim Löw:
‘Winnen was uitgesloten, met zo veel herinneringen aan de oorlog’
Löw heeft voorts niets dan woorden van lof voor Italië. ‘Erg mooi gespeeld. Ook prachtig dat Mario Balotelli als kleurling twee goals kon maken.’ Op de bus terug naar Duitsland heeft de Mannschaft naar eigen zeggen nog eens gekeken naar de film Schindler’s List. De hele rit verliep in volstrekte stilte.