‘Helaba, gij moogt niet passeren! Wij zijn aan ’t staken’, roept Pepijn Rogiers (7). Zijn zes kameraden knikken vastberaden: niemand zal hun piket passeren. Haroun De Conink (8) kijkt vol ongeloof naar de klasgenootjes die hem de toegang tot de speeltuin ontzeggen ‘Wat jullie doen is onwettelijk, ondoelmatig en onrechtvaardig‘, bijt de jongen met nauwelijks verholen woede. ‘Dit is onverantwoordelijk en ik zal deze actie aanklagen bij de hoogste instanties!’
Van op een afstand kijkt juf Marleen Pauwels (31) van de Vrije Basisschool Oosterzele (VBO) geamuseerd toe. Het is vrijdagmiddag, over enkele uren begint het weekend. Voor haar wordt het geen verlengd weekend. ‘Ik heb besloten om maandag (vandaag, nvdr) niet mee te staken’, zegt Pauwels. ‘Het leven is zo al duur genoeg, als je dan nog eens een dag staakt, is dat alweer 25 euro loon minder. Overigens kan ik mij ook niet vinden in het huilerige discours van de vakbonden. Waarom zou ik het werk moeten neerleggen opdat een werkloze een grotere uitkering krijgt?’
Pauwels juicht het wel toe dat haar leerlingen het bitsige maatschappelijke debat naspelen. ‘Dat is goed voor hun emotionele en verstandelijke ontwikkeling’, weet de juf. ‘Zo leren ze hun standpunten te verdedigen en voet bij stuk te houden, zelfs als ze beseffen dat ze het gelijk niet aan hun kant hebben. Kinderen ontdekken snel dat je met nuance geen brood bakt.’
Ondertussen staan Haroun en zijn vriendinnetje Tracy Vuylsteke (7) te luisteren naar een donderpreek van Aplpha Claus (10), die al in het vierde leerjaar zit. ‘Ik roep de directie op om de speeltuin vrij te houden voor wie wil spelen!’, oreert de dikkige jongen. ‘Het is onbegrijpelijk dat zij het sociaal-economisch weefsel van deze school lamleggen. Dit bezorgt ons in de hele streek een slecht imago.’
Enthousiast applaudisseert het dozijn kinderen dat zich rond hem verzameld heeft. ‘Weg met de vakbond! Weg met de vakbond!’, gillen de kinderen naar het groepje van Pepijn. ‘Pas maar op, of we pakken uw stakingsrecht af!’
Van op een afstandje luistert Liesbeth Lefevere (9) mee. ‘Het opbod van meningen is nefast, maar de polarisering is een feit’, analyseert het meisje. ‘Het zijn vooral de vakbonden die een vijandige sfeer creĂ«ren, meer nog dan de ondernemers. Pepijn zal het nooit toegeven, maar ik ben ervan overtuigd dat hij al spijt heeft van zijn blokkade. Alleen kan hij nu niet meer terug, anders zou hij gigantisch veel gezichtsverlies lijden. Ik hoop dat de verschillende partijen elkaar volgende week weer kunnen vinden op het sociaal overleg.’
Enkele meters verder staat Mustafa Aspendos (8) zachtjes te huilen. Hij is werkloos en mag niet meestaken. Ook de antistakers hebben de snotterende jongen liever niet in hun midden.
Alpha Claus (10):
‘Ik roep de directie op om de speeltuin vrij te houden voor de kinderen die willen spelen!’
Wanneer een groepje van de niet-stakers de vakbondskinderen komt uitdagen, dreigt de situatie even te ontsporen. Er wordt over en weer gescholden en er dreigt een handgemeen, maar juf Marleen hoeft slechts eenmaal op haar vingers te fluiten om de gemoederen weer te bedaren.
‘De kinderen nemen het volwassen spel over van goedkope wederzijdse verwijten en verdachtmakingen. Beide kampen provoceren elkaar, maar de soep wordt nooit zo heet gegeten als ze wordt opgediend’, grijnst Pauwels. ‘Ieder komt op voor zijn achterban en zijn tegenstanders de loef af te steken, maar uiteindelijk is het toch de schooldirectie die de macht in handen heeft.’